 |
Ollos de auga |
Autor
Domingo Villar (1971)
Libro
Editorial: Galaxia
Edición lida: 2010
Páxinas: 241
ISBN: 978-84-8288-927-6
Edición en castellano: Ojos de agua
Editorial: Siruela
Edición: 2010
Páginas: 187
ISBN: 978-84-7844-048-1
A miña impresión
Esta é, Ollos de auga, a primeira novela de Domingo Villar e, tamén, a primeira del que leo, e xa devezo por comezar có seguinte, A praia dos afogados. Este Nadal, cando andaba a merca-los libros en galego que me había traer a Bormujos, na librería Segrel da miña vila natal recomendáronme a este autor, e merquei A praia dos afogados. Xa en Pontevedra, dando un paseo polo centro da vila atopei este libro e, lendo a contraportada, vin que era o primeiro dos dous, có cal decidín mercalo e, sen dúbida, non me trabuquei na elección.
A narración vainos amosando como dous policías, o inspector Leo Caldas e o seu axudante, Rafael Estévez, tentan resolver o macabro asasinato dun saxofonista no seu apartamento, nun edificio máis que coñecido para todo aquél que teña ido algunha vez á cidade de Vigo, e sito na illa de Toralla. O asasinado, a mais de toca-lo saxofón, é mestre no conservatorio e participa nun grupo de jazz. Asemade, a súa condición sexual, tamén atópase vinculada a todo o acontecido.
Leo Caldas é un policía que recentemente deixou a súa relación emocional coa súa parella, á que bota de menos continuamente. Asemade, participa nun programa radiofónico no que tentan axudar ós cidadáns a resolve-los problemas cotiás e que
poden requeri-la participación da policía, e do que, supón, apenas hai
ouvintes mais, ó longo dos acontecementos, descubre que realmente é unha
estrela radiofónica.
Rafael Estévez, maño, destinado en Vigo por mor do seu xeito de traballar coma policía, é un mangallón que non entende o xeito de ser e de falar dos galegos, pero que fita marabillado de que en Galicia, ó contrario do que pensa a xente, vai un calor e unha humidade que non esperaba. A todo iso, o vivir nunha cidade na que todo é costa arriba ou costa abaixo, segundo se estea abaixo ou arriba, faille que non pare de se laiar durante toda a novela do clima do sur de Galicia.
Ainda que esta parella de policías, para min, non é moi orixinal, xa que me fai lembrar a Asterix e Obelix na súa fisonomía e no seu actuar: o máis cativo sempre é o que máis reflexiona o que se debe facer e, o máis mangallón é o que actúa máis có primeiro impulso; a súa compenetración fai que ós poucos váianse resolvendo pequenas incógnitas das vidas destes personaxes e de outros personaxes secundarios a máis da grande incógnita que é o caso que os atañe.
Este é o primeiro libro dunha saga que, deica agora, só ten dous novelas, pero que apunta a que poden seguir aparecendo máis e, se están tan ben escritos coma esta narración, paga a péna lelas. Un moi bó libro, e do mellorciño destes últimos tempos.
Contraportada do libro
Na torre da illa de Toralla, en plena ría de Vigo, aparece o cadáver dun saxofonista. O asasinato, dunha crueldade e sangue frío inusitados, vai ser investigado por Leo Caldas, inspector de policía que compaxina o seu traballo na comisaría cun consultorio radiofónico. O caso desenvólvese entre o ambiente cálido e nocturno dos clubes de jazz e a atmósfera tensa e afectada dos círculos da alta burgeusía viguesa. Domingo Villar (Vigo, 1971), escritor que procede da televisión e do cinema, artella unha novela policial na que suspense, personaxes e mundo urbano están salferidos cun humor agudo e intelexente.
Mi impresión
Esta es, Ollos de auga, la primera novela de Domingo Villar y, también, la primeira de él que leo, y ya estoy ansioso por comenzar con el siguiente, A praia dos afogados.
Esta Navidad, cuando andaba comprando los libros en gallego que me iba a
traer a Bormujos, en la librería Segrel de mi villa natal me recomendaron a
este autor, y compré A praia dos afogados. Ya en Pontevedra,
dando un paseo por el centro de la ciudad encontré este libro y, leyendo la
contraportada, me fijé que era el primero de los dos, por lo que decidí comprarlo y, sin duda, no me equivocé en la elección.
La
narración nos va mostrando como dos policías, el inspector Leo Caldas y su ayudante, Rafael Estévez, intentan resolver un macabro asesinato de un
saxofonista en su apartamento, en un edificio más que conocido para todo
aquél que haya estado alguna vez en la ciudad de Vigo, y localizado en la isla de
Toralla. El asesinado, además de tocar el saxofón, es profesor en el
conservatorio y participa en un grupo de jazz. Además, su condición
sexual, también se encuentra vinculada a todo lo sucedido.
Leo
Caldas es un policía que recientemente dejó la relación emocional
con su pareja, a la que echa de menos continuamente. Además, participa
en un programa radiofónico en el que intentan ayudar a los ciudadanos a resolver los
problemas cotidianos y que
pueden requerir la participación de la policía, y del que, supone, a penas hay oyentes pero, a lo largo de los acontecimientos, descubre que realmente es una
estrella radiofónica.
Rafael
Estévez, maño, destinado en Vigo por motivo de su manera de trabajar coma
policía, es un hombre corpulento que no entiende la manera de ser y de hablar de los gallegos, pero que se queda maravillado de que en Galicia, al contrario de lo que
piensa la gente, hace un calor y una humidad que no se esperaba. A todo esto se le suma que vivir en una ciudad en la que todo es cuesta arriba o cuesta abajo,
según se mire, hace que no pare de quejarse
durante toda la novela del clima del sur de Galicia.
Aunque esta pareja de policías, para mi, non es muy original, ya que me
hace recordar a Asterix y Obelix en su fisonomía y en su forma de actuar: el más pequeño siempre es el que más reflexiona lo que se debe hacer y, el más fortachón es el que actúa más al primer impulso; su compenetración
hace que poco a poco se vayan resolviendo pequeñas incógnitas de las vidas de estos personajes y de otros personajes secundarios además de la gran incógnita que es el caso que los atañe.
Este es el primer libro de una saga que, hasta el momento, sólo tiene dos novelas,
pero que apunta a que pueden seguir apareciendo mái y, si están tan bien
escritos coma esta narración, merece la pena leerlas. Un muy buen libro, y de lo mejorcito de estos últimos tiempos.
Contraportada del libro
Entre el aroma del mar y de los pinos gallegos, en una torre residencial
junto a la playa, un joven saxofonista de ojos claros, Luis Reigosa, ha
aparecido asesinado con una crueldad que apunta a un crimen pasional.
Sin embargo, el músico muerto no mantiene una relación estable y la
casa, limpia de huellas, no muestra más que partituras ordenadas en los
estantes y saxofones colgados en las paredes. Leo Caldas, un solitario y
melancólico inspector de policía que compagina su trabajo en comisaría
con un consultorio radiofónico, se hará cargo de una investigación que
le llevará de la bruma del anochecer al humo de las tabernas y los
clubes de jazz. A su lado está el ayudante Rafael Estévez, un aragonés
demasiado impetuoso para una Galicia irónica y ambigua, e incluso
demasiado impetuoso para el propio Leo, que busca entre sorbos de vino
los fantasmas ocultos en los demás mientras intenta sobrevivir a los
suyos. Gracias a la labor de este singular tándem Caldas-Estévez la
verdad termina por aflorar, llevándonos a desentrañar el secreto que
esconden los Ojos de agua.