sábado, 28 de julio de 2012

El elefante de marfil

El elefante de marfil
Autor
Nerea Riesco (1976)
Máis información: Página Web

Libro
Editorial: Grijalbo
Edición leída: febrero 2010
Páginas: 542
ISBN: 978-84-253-4305-6




Mi impresión

Luego de que el libro estuviera desde enero de 2011 en la estantería, a la espera de que me decidiera a leerlo, por fin me he atrevido a cogerlo y...

... lo cierto es que no es que me haya gustado mucho, ya que lo que había leído en la contraportada me sugería un tema, el ajedrez, que, después de leerlo, veo que es una mera excusa para crear un libro en el que lo principal es el amor y el odio intergeracional, así como la vida interior de una imprenta. Con esto no quiero decir que el libro sea malo (no hay libros malos, o eso creo), pero que la temática no es la que más me gusta.

La historia se inicia con la aparición, y no por casualidad, de un chico extranjero en una imprenta sevillana, buscando a su dueño que recientemente ha fallecido, para conseguir un trabajo. Pese a no tener formación ni experiencia para la realización de tabajo alguno en la imprenta, la joven viuda del dueño decide contratarlo y darle cobijo en la propia casa, en el sótano. A partir de ahí aparece la primera de las historias de amor y odio entre algunos de los personajes, pero también se inicia la trama por la que, este joven extranjero, aparece en Sevilla, y que no es más que encontrar un antiguo pergamino que permita resolver un acuerdo entre reyes firmado cinco siglos atrás. Pero las cosas no son como se preveían, empezando por la muerte del propietario de la imprenta, de tal manera que la búsqueda se alarga en el tiempo, durante años, más de cincuenta. Durante todo ese tiempo, las vidas personales y entrecruzadas de los personajes principales de la novela: León, doña Julia, Abel, Julita, Rosario, Guiomar, Cristóbal, Cristo, frey Dámaso, Candela y el omnipresente monsieur Verdoux; nos llevan por valles de amor y lágrimas, en escenarios que abarcan principalmene el centro histórico de Sevilla y los alrededores de Carmona. De padres a hijos se va pasando la tradición de aprender a jugar al ajedrez para, en el momento que deba ser, participar en la batalla decisoria.

Ya en la tercera generación de la familia se puede resolver la incógnita, con un final, quizás, inesperado y, por lo menos para mi, con mucho más valor que el recorrido de la novela que va desde el inicio hasta este final. Es decir, resumidamente, el inicio y el final de la novela son, a mi parecer, lo mejor de la misma, ya que como comentaba al inicio, el ajedrez es sólo una excusa para contar una historia de amor-odio.
 
Contraportada do libro

Una ambiciosa saga familiar de amores apasionados, secretos inconfesables y misterios del pasado, con unos personajes cuyas vidas se ven marcadas, a lo largo de tres generaciones, por un antiguo pacto entre musulmanes y cristianos.

Una historia que aúna amor, aventura e intriga en el marco evocador de la Sevilla de fines del siglo XVIII y que sugiere al lector que las grandes decisioines se toman con el corazón.

domingo, 8 de julio de 2012

Extramunde

Extramunde
Autor
Xavier Queipo (1957)
Máis información: Páxina Web

Libro
Editorial: Edicións Xerais de Galicia
Edición lida: outubro 2011
Páxinas: 374
ISBN: 978-84-9914-301-9
Premio Xerais Novela 2011

 

A miña impresión
 
Xa se di na fin do libro, que esta viaxe, a dos protagonistas, é unha viaxe de tolos.

Este é o primeiro libro que leo de Xavier Queipo e gustoume por moitos motivos, mais o mellor, para min, é a historia en si, que resulta ser un pouco insólita. A narración de Queipo comeza dun xeito agresivo, sen escatimar detalles, describindo os acontecementos dunha cativa vila galega que han supor que a xenreira pase a se-lo principal sentimento entre parte dos poboadores. O desencadeante dos acontecementos vén a se-lo Santo Oficio, a Igrexa caólica, que periódicamente adícase a condear a xente dun xeito irracional, simplemente por seren distinto ou por que alguén con poder desexa o fin dun terceiro. Escollidos case que ó chou, os nosos personaxes van sendo pechados naquelas gaiolas que os levarán cara unha viaxe, de por si xa difícil, que os leva cara unha morte case que segura na Güiana, en América do Sur, onde han ser abandoados á súa sorte. No día da marcha da vila acontecerán cousas que fan que na vila de partida xa volte se-lo mesmo. Xa no porto mariñeiro, súmase á comitiva un novo prisioneiro non esperado que, xunto co troco nas ordes iniciais dos militares custodios dos engaiolados, han facer que o que supuña unha viaxe máis cara ó inferno sexa algo diferente á plantexada.
 
As personaxes que nos han acompañar dende a partida da costa galega cara o novo mundo son un conxunto heteroxéneo de xente, todos homes: relixiosos, militares, cativos, homes rudos, homes sen unha definición sexual concreta, homs con problemas físicos... e a súa descrición hanos ir aclarando o motivo polo que se atopan na máis dura das situacións posibles que é a supervivencia. 
 
Comeza a viaxe en dirección ás américas, mais logo do acontecido no barco (cousa que teredes que ler), trócase o rumbo cara un novo mundo máis alonxado do previsto, as illas Palao, no océano Pacífico. Para ir cara aló hai que percorrer un longo traxecto que supón bordear toda África e o sur de Asia, cruzando o océano Índico. Nese percorrido os nosos personaxes han coñecer xente, animais así coma prantas descoñecidas para eles; vivir experiencias que van dende relacións sexuais ata batallas con piratas; coñecer novas culturas máis ou menos avanzadas... e todo iso nárrasenos dende o punto de vista de varias das persoas que van no veleiro. Ó mesmo tempo, tódolos acontecementos hanse ir engadindo na bitácora da viaxe.
 
Narración entretida e moi ben levada, cando menos iso penso eu, na que mixtúrase o galego có latín, polo que un coñecemento mínimo desta lingua morta é interesante telo. Así e todo, non é difícil de entender o que deste xeito atópase escrito. Moi indicado para aqueles que disfruten con libros de aventuras. 
 
Contraportada do libro

Extramunde narra, co alento prendido nas entrañas, unha viaxe alucinada que vai da freguesía de San Andrés deica a illa de Borneo, pasando por Senegal, Camerún, o Cabo de Boa Esperanza, Mozambique, a illa de Madagascar, a badía de Trincomalee, as illas de Anamán e o estreito de Malaca. Unha novela que retrata o poder omnímodo da Igrexa nos tempos escuros da Inquisición e a navegación polos océanos Atlántico e Índico na procura de mundos afastados, para rematar nun poboado da tribo dos Dayaks, os cortadores de cabezas. Extramunde, escrita nunha prosa coidada, engaiolante, por veces vertixinosa, supón a culminación dun soño: a afirmación da diferenza, a procura da liberdade. Dividida en catro seccións, cada unha cun ritmo e cun alento diferenciado, admite varios niveis de lectura, pois é, ao mesmo tempo, novela de aventuras, de viaxes e de pausada reflexión. Unha novela que non vai deixar indiferente a que se adentre no proceloso mar da escrita de Queipo. Novela polifónica, con constantes referencias á cultura popular, á cultura das masas, á música, aos medios, á publicidade, ao cine, está tecida cunha mestura de textos típicamente posmoderna.

sábado, 7 de julio de 2012

Ninguén

Ninguén
Autor
Fran Alonso (1963)
Máis información: Domicilio virtual

Libro
Editorial: Edicións Xerais de Galicia
Edición lida: setembro 2011
Páxinas: 199
ISBN: 978-84-9914-302-6


 

A miña impresión
 
Dentro dos libros mercados neste pasado Nadal atópase este, Ninguén, de Fran Alonso, que non tendo referencia del (do libro, xa que a Fran Alonso comeceino a ler hai anos) decidín darlle unha oportunidade. ¿A que vén todo esto? A temática do libro, pola súa contraportada, non me atraía o máis mínimo xa que sempre conto con non toca-lo mundo que ten que ver coa tecnoloxía informática, que é o meu mundo laboral diario. Por dicilo dalgún xeito, os libros emprégoos para me evadir do meu mundo real (supoño que coma outra moita máis xente). Se cadra, tamén, por eso estou últimamente un pouco lonxe deste blogue...
Xa falando do libro, o certo é que, no fondo, fala da soidade na que nos envolve o mundo das computadoras e os seus programas informáticos. Cada vez máis a xente tendemos  a investir máis tempo en comunicarnos entre nós con aparellos en lugar de falar. En varios episodios ou relatos curtos, cóntasenos diferentes vivencias de diferentes persoas, cada unha cun problema persoal diferente coma o de envexar a vida en outro lugar e, cando se chega a ese lugar, envéxase a vida anterior; ou como alguén vivindo nun edificio con veciños está certamente só; ou como pode se-la relación entre Escritor, Editor e Lectora. E todos estes capítulos ou relatos individuais rematan cun epílogo, que é a redacción dun hoax.

No meu parecer o libro é entretido, mais non tanto coma libros anteriores de Fran Alonso. Danos unha visión case que dramática do mundo real e de a cara onde van as relacións humanas, á súa virtualización. Evidentemente, esa visión é moi persoal, mais para min non é moi alonxada da propia realidade: estar xuntos, un ó carón do outro, sentados no sofá, mais a comunicación entre ámbolos dous é mediante un whatsapp ou un tweet xa que logo pódense meter máis persoas na conversa. Para o meu gusto, sobran os hoax.
 
Contraportada do libro

Sara, unha muller que está farta dos ruídos da cidade, decide cambiar de estilo de vida. Un mozo vive obsesionado polas voces dos seus veciños, qe lle impiden levar unha vida normal. Outra muller cítase nunha cafetería cun home ao que coñeceu a través de Internet. S. Lonely toma a decisión, por primeira vez na súa vida, de emprender unha pequena viaxe de vacacións para romper a rutina. Un escritor, que recibe correos dunha lista na que nunca se deu de alta, descobre a carga subversiva dos hoax, esas falsas cadeas que se envían a través de correo electrónico. Simultaneamente, diversos mails cruzan o ciberespazo deste libro singular.

Estas son algunhas das historias e personaxes do novo libro de Fran Alonso. Ninguén aborda os actuais xeitos de relación entre as persoas nas sociedades urbanas e o modo en que a cidade e a tecnoloxía inflúen para mudar os medios que empregamos en comunicarnos. O libro está centrado na convivencia entre os veciños dun veciño, pero tamén no uso de tecnoloxía como paradigma das formas de relación. Desde a presenza do teléfono móbil ata o contacto persoal a través das redes sociais, Ninguén explora esa nova condición que hoxe nos define aos cidadáns das comunidades contemporáneas, vencelladas, entre outras cousas, ao individualismo, á máquina, á soidades e aos ruído.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...