As fiandeiras

As fiandeiras

Autor

Antonio Piñeiro (1962)

Máis información: Editorial Galaxia

Libro

Editorial: Galaxia

Edición leída: novembro 2011

Páginas: 105

ISBN: 978-84-9865-400-4

Premio García Barros 2011

A miña impresión

Esta é unha pequena novela que se narra a cachos, en parágrafos de poucas liñas, o que a fai máis intensa e consegue que un se interese por saber ainda máis do que acontece e quera ler e ler de cara a remata-la lectura. Poucas páxinas mais, como comento, intensas e que enganchan dende a primeira verba deica a última delas.

A narración envólvenos nun mundo machista e totalitario no que un pequeno grupo de mulleres, ou máis ben unhas poucas mulleres e un fato de raparigas, tentan que o seu labor avance cara un futuro mellor, podendo desenvolver unha pequena industria de tecidos na vila da Estrada. Ós poucos conseguen os materiais: os tules; que cómpren para traballar e sacar novos productos á venda mais, como non, as grandes industrias do momento, e mai-la Igrexa por medio (sempre tan aferrada ó poder), fan dese labor unha competencia desleal que conleva o conseguinte xuicio

Unha das rapazas cóntanos todo o acontecido visto dende uns ollos infantís mais que non deixan lugar a dúbidas da inxusticia do narrado. Moi boa lectura, ó meu xuicio.

 

Contraportada do libro

Un deses acontecementos recónditos que a Historia esconde. Un caleidoscopio de emocións e fervenas humanas. Na vila da Estrada, no contexto convulso das insurreccións cantonais de fins de século XIX, debúxase un triángulo afectivo -unha rapaza, a súa mestra e unha muller valente- arredor do cal se desenvolve unha trama inquisitorial. Trátase de someter  unhas mulleres -as fiandeiras- que molestan os intereses da industria e do poder dominante.

Antonio Piñeiro (Ribeira, 1962) asina unha novela que convida a repensar o papel das mlleres no avance do progreso.

Extramunde

Extramunde

Autor

Xavier Queipo (1957)

Máis información: Páxina Web

Libro

Editorial: Edicións Xerais de Galicia

Edición lida: outubro 2011

Páxinas: 374

ISBN: 978-84-9914-301-9

Premio Xerais Novela 2011

 

A miña impresión

 

Xa se di na fin do libro, que esta viaxe, a dos protagonistas, é unha viaxe de tolos.

Este é o primeiro libro que leo de Xavier Queipo e gustoume por moitos motivos, mais o mellor, para min, é a historia en si, que resulta ser un pouco insólita. A narración de Queipo comeza dun xeito agresivo, sen escatimar detalles, describindo os acontecementos dunha cativa vila galega que han supor que a xenreira pase a se-lo principal sentimento entre parte dos poboadores. O desencadeante dos acontecementos vén a se-lo Santo Oficio, a Igrexa caólica, que periódicamente adícase a condear a xente dun xeito irracional, simplemente por seren distinto ou por que alguén con poder desexa o fin dun terceiro. Escollidos case que ó chou, os nosos personaxes van sendo pechados naquelas gaiolas que os levarán cara unha viaxe, de por si xa difícil, que os leva cara unha morte case que segura na Güiana, en América do Sur, onde han ser abandoados á súa sorte. No día da marcha da vila acontecerán cousas que fan que na vila de partida xa volte se-lo mesmo. Xa no porto mariñeiro, súmase á comitiva un novo prisioneiro non esperado que, xunto co troco nas ordes iniciais dos militares custodios dos engaiolados, han facer que o que supuña unha viaxe máis cara ó inferno sexa algo diferente á plantexada.

 

As personaxes que nos han acompañar dende a partida da costa galega cara o novo mundo son un conxunto heteroxéneo de xente, todos homes: relixiosos, militares, cativos, homes rudos, homes sen unha definición sexual concreta, homs con problemas físicos... e a súa descrición hanos ir aclarando o motivo polo que se atopan na máis dura das situacións posibles que é a supervivencia. 

 

Comeza a viaxe en dirección ás américas, mais logo do acontecido no barco (cousa que teredes que ler), trócase o rumbo cara un novo mundo máis alonxado do previsto, as illas Palao, no océano Pacífico. Para ir cara aló hai que percorrer un longo traxecto que supón bordear toda África e o sur de Asia, cruzando o océano Índico. Nese percorrido os nosos personaxes han coñecer xente, animais así coma prantas descoñecidas para eles; vivir experiencias que van dende relacións sexuais ata batallas con piratas; coñecer novas culturas máis ou menos avanzadas... e todo iso nárrasenos dende o punto de vista de varias das persoas que van no veleiro. Ó mesmo tempo, tódolos acontecementos hanse ir engadindo na bitácora da viaxe.

 

Narración entretida e moi ben levada, cando menos iso penso eu, na que mixtúrase o galego có latín, polo que un coñecemento mínimo desta lingua morta é interesante telo. Así e todo, non é difícil de entender o que deste xeito atópase escrito. Moi indicado para aqueles que disfruten con libros de aventuras. 

 

Contraportada do libro

Extramunde narra, co alento prendido nas entrañas, unha viaxe alucinada que vai da freguesía de San Andrés deica a illa de Borneo, pasando por Senegal, Camerún, o Cabo de Boa Esperanza, Mozambique, a illa de Madagascar, a badía de Trincomalee, as illas de Anamán e o estreito de Malaca. Unha novela que retrata o poder omnímodo da Igrexa nos tempos escuros da Inquisición e a navegación polos océanos Atlántico e Índico na procura de mundos afastados, para rematar nun poboado da tribo dos Dayaks, os cortadores de cabezas. Extramunde, escrita nunha prosa coidada, engaiolante, por veces vertixinosa, supón a culminación dun soño: a afirmación da diferenza, a procura da liberdade. Dividida en catro seccións, cada unha cun ritmo e cun alento diferenciado, admite varios niveis de lectura, pois é, ao mesmo tempo, novela de aventuras, de viaxes e de pausada reflexión. Unha novela que non vai deixar indiferente a que se adentre no proceloso mar da escrita de Queipo. Novela polifónica, con constantes referencias á cultura popular, á cultura das masas, á música, aos medios, á publicidade, ao cine, está tecida cunha mestura de textos típicamente posmoderna.

Ninguén

Ninguén

Autor

Fran Alonso (1963)

Máis información: Domicilio virtual

Libro

Editorial: Edicións Xerais de Galicia

Edición lida: setembro 2011

Páxinas: 199

ISBN: 978-84-9914-302-6

 

A miña impresión

 

Dentro dos libros mercados neste pasado Nadal atópase este, Ninguén, de Fran Alonso, que non tendo referencia del (do libro, xa que a Fran Alonso comeceino a ler hai anos) decidín darlle unha oportunidade. ¿A que vén todo esto? A temática do libro, pola súa contraportada, non me atraía o máis mínimo xa que sempre conto con non toca-lo mundo que ten que ver coa tecnoloxía informática, que é o meu mundo laboral diario. Por dicilo dalgún xeito, os libros emprégoos para me evadir do meu mundo real (supoño que coma outra moita máis xente). Se cadra, tamén, por eso estou últimamente un pouco lonxe deste blogue...

Xa falando do libro, o certo é que, no fondo, fala da soidade na que nos envolve o mundo das computadoras e os seus programas informáticos. Cada vez máis a xente tendemos  a investir máis tempo en comunicarnos entre nós con aparellos en lugar de falar. En varios episodios ou relatos curtos, cóntasenos diferentes vivencias de diferentes persoas, cada unha cun problema persoal diferente coma o de envexar a vida en outro lugar e, cando se chega a ese lugar, envéxase a vida anterior; ou como alguén vivindo nun edificio con veciños está certamente só; ou como pode se-la relación entre Escritor, Editor e Lectora. E todos estes capítulos ou relatos individuais rematan cun epílogo, que é a redacción dun hoax.

No meu parecer o libro é entretido, mais non tanto coma libros anteriores de Fran Alonso. Danos unha visión case que dramática do mundo real e de a cara onde van as relacións humanas, á súa virtualización. Evidentemente, esa visión é moi persoal, mais para min non é moi alonxada da propia realidade: estar xuntos, un ó carón do outro, sentados no sofá, mais a comunicación entre ámbolos dous é mediante un whatsapp ou un tweet xa que logo pódense meter máis persoas na conversa. Para o meu gusto, sobran os hoax.

 

Contraportada do libro

Sara, unha muller que está farta dos ruídos da cidade, decide cambiar de estilo de vida. Un mozo vive obsesionado polas voces dos seus veciños, qe lle impiden levar unha vida normal. Outra muller cítase nunha cafetería cun home ao que coñeceu a través de Internet. S. Lonely toma a decisión, por primeira vez na súa vida, de emprender unha pequena viaxe de vacacións para romper a rutina. Un escritor, que recibe correos dunha lista na que nunca se deu de alta, descobre a carga subversiva dos hoax, esas falsas cadeas que se envían a través de correo electrónico. Simultaneamente, diversos mails cruzan o ciberespazo deste libro singular.

Estas son algunhas das historias e personaxes do novo libro de Fran Alonso. Ninguén aborda os actuais xeitos de relación entre as persoas nas sociedades urbanas e o modo en que a cidade e a tecnoloxía inflúen para mudar os medios que empregamos en comunicarnos. O libro está centrado na convivencia entre os veciños dun veciño, pero tamén no uso de tecnoloxía como paradigma das formas de relación. Desde a presenza do teléfono móbil ata o contacto persoal a través das redes sociais, Ninguén explora esa nova condición que hoxe nos define aos cidadáns das comunidades contemporáneas, vencelladas, entre outras cousas, ao individualismo, á máquina, á soidades e aos ruído.

Asasinato no Consello Nacional

Asasinato no Consello Nacional

Autor

Diego Ameixeiras (1976)

Máis información: Wikipedia

Libro

Editorial: Edicións Xerais de Galicia

Edición lida: 2010

Páxinas: 367

ISBN: 978-84-9914-171-8

 

A miña impresión

Como primeira consideración a ter en conta nesta novela é que a un cómprelle estar máis ou menos ó tanto de quén é quén no Bloque Nacionalista Galego (BNG), partido no que se centra a narración. Como segunda consideración, máis ca unha narrativa policíaca considero que é unha narrativa política-policial.

Baseada nos acontecementos nos que o bipartito perdeu as eleccións á Xunta de Galicia, logo das eleccións de 2009, Diego Ameixeiras cóntanos unha serie de acontecementos, parte fitícios e parte reais, nos que asasinan ó que habería ser o seguinte cabeza de lista, que non líder, do BNG. Os líderes, coma na vida real, son os que moven ós monicreques e, de feito, acó tamén artellan todo o tinglado político dende as sombras. Acontencen as leas que levarán a unha maior separación entre os distintos partidos e faccións políticas que conforman esta unión.

No medio de todo estes problemas acontence, como indicaba, o asasinato do que se supón ía ser o novo cabeza de lista do Bloque e a policía comeza a investigación. Ante as dúbidas de como ha leva-lo comisario ditas investigacións, a plana maior do bloque consensúa a contratación dun investigador privado, Alberte Cudeiro, que ha levar unha liña de investigación un pouco peculiar. Cudeiro, que pasa de ser un antisistema a ser un máis ou menos recoñecido investigador e, asemade, a ser unha persoa moi vinculada ós costumes asiáticos de comida e de xeito de ser, acaba por verse mixturado nun problema doméstico entre unha dirixente nacionalista e un vello falanxista. Desta relación avanzará cara un asasinato non resolto da Guerra Civil na provincia de Ourense e que, sen sabelo, está a tirar doutro fío cara a resolución do asasinato. Os achádegos parellos da policía e investigador privado lévanos a atoparse no punto final da novela.

Todo libro leva un fío central do que colgan outros máis. Neste caso, ainda que semella que o fío podería ser o crime, para min é o propio BNG e as súas leas internas, o que máis adiante chegará a se-lo seu desmembramento. Ós nomes fictícios pódese, dun xeito doado, porlles cara  de persoeiros ben recoñecidos para aquel que guste unha miguiña da política e estea ó día nela. É un libro interesante, entretido e que contén todo o necesario para ser un libro amplamente vendido, un best-seller: asasinatos, traizóns, ciumes, rivalidades, amores e desamores. Agora ben, teño que recoñecer que a xente que non coñeza ós persoeiros que se ven dalgún xeito reflexados nesta narración, pódelle acontencer que a cantidade de nomes e relacións entre eles chegue a ser un pouco mareante, coas idas e vidas, coas boas e malas avinzas entre deles dende o fronton de Riazor, no ano 1982.

Contraportada do libro

Un encarapuchado asasinou de tres disparos a Mario Dacosta, parlamentario do BNG, cando saía da reunión do Consello Nacional. Nesa reunión, a executiva, co seu voceiro Óscar Quiroga á cabeza, presentou a súa dimensión. Os feitos aconteceron pouco despois das seis da tarde, cando Dacosta se dispuña a arrincar o seu coche, estacionado no aparcadoiro do Hotel Congreso de Santiago de Compostela. Segundo fontes da Delegación do Goberno, o pistoleiro achegouse ao parlamentario e asestoulle tres tiros, fuxindo posteriormente nun vehículo Renault Clio. Un dos disparos impactoulle na cabeza, provocándolle a morte.

Fernando Xelmírez, secretario xeral da UPG, partido integrado no BNG e no que o parlamentario militaba dende 1982, amosouse conmocionado polo suceso e cualificou a Dacosta de "camarada insustituíble e extraordinario patriota galego". Horas antes do crime, Óscar Quiroga anunciara a súa dimensión no Consello Nacional cónclave no que tamén presentou a renuncia toda a executiva. Abríase así unha nova etapa despois da derrota sufrida non comicios autonómicos do 1 de marzo, cuxos resultados devolveron a maioría absoluta ao Partido Popular en detrimento do goberno bipartito formado por PSdeG-PSOE e BNG.

Alberte Cudeiro, un detective elegante con ínfulas taoístas, recibirá da dirección do BNG o encargo de investigar este crime, que o levará, tamén, a resolver un enigma relacionado coa guerra civil.

A praia dos afogados (La playa de los ahogados)

A praia dos afogados

Autor

Domingo Villar (1971)

Máis información: Galaxia de autores

Más información: Siruela

Libro

Editorial: Galaxia

Edición lida: 2011

Páxinas: 504

ISBN: 978-84-9865-180-5

Edición en castellano: La playa de los ahogados

Editorial: Siruela

Edición: 2011

Páginas: 448

ISBN: 978-84-9841-129-4

 

A miña impresión

Logo de intercalar a miña entrada, e lectura, anterior entre os dous libros de Domingo Villar, tócalle o turno a A praia dos afogados. Esta lectura non me ten defraudado nadiña e de certo que non foi un mal consello o que me deron cando me recomendaron que o lera.

Ainda que seguro que xa se ten lido a miña anterior entrada de Ollos de auga, fago unha breve sinopse dos personaxes, facendo un autoplaxio do que escribín xa:

 

Leo Caldas é un policía que recentemente deixou a súa relación emocional coa súa parella, á que bota de menos continuamente. Asemade, participa nun programa radiofónico no que tentan axudar ós cidadáns a resolve-los problemas cotiás e que poden requeri-la participación da policía, e do que, supón, apenas hai ouvintes mais, ó longo dos acontecementos, descubre que realmente é unha estrela radiofónica.

 

Rafael Estévez, maño, destinado en Vigo por mor do seu xeito de traballar coma policía, é un mangallón que non entende o xeito de ser e de falar dos galegos, pero que fita marabillado de que en Galicia, ó contrario do que pensa a xente, vai un calor e unha humidade que non esperaba. A todo iso, o vivir nunha cidade na que todo é costa arriba ou costa abaixo, segundo se estea abaixo ou arriba, faille que non pare de se laiar do clima do sur de Galicia.

En A praia dos afogados os nosos heroes tentan resolver o que semella ser un suicidio e que, por mor dun pequeno detalle e a intuición do inspector Caldas, podería ser un asasinato encuberto. Asemade, Caldas, atópase cunha situación familiar que o mantén en vilo e faille dar moitas voltas á cabeza a respecto do pouco tempo que lle adica á súa vida persoal. O que de primeiras semella ser un caso máis dun mariñeiro afogado vaise converter nun caso dos máis complexos que tivo que resolver a nosa parella policial. Ós poucos vanse sucedendo as pesquisas que levan a percorrer diferentes localidades costeiras galegas: Vigo, Panxón, Neda,...

Mais o máis complexo do asunto é que cando se están a desenvolve-los acontecementos aparece un segundo caso, tamén estrano e sen solución pola incompetencia policial e pola teimudez e o medo (a alguén) que teñen os máis vinculados ós dous casos: todo é silencio e reviravoltas. Os acontecementos ligan ámbolos casos e sen resolve-lo derradeiro deles é imposible resolve-lo primeiro. Gracias á nenz de  Caldas e ó seu pai, as pescudas avanzan cara bó porto e, así e todo, as cousas non son como semellan ser, e sorpréndenos o desenvolvemento final ó que se chega.

En Ollos de auga amósasenos unha visión da cidade de Vigo que nesta novela vese ampliada ás localidades e arredores desta cidade, dándonos a coñece-la ría de Vigo dende unha perspectiva mariñeira. Tamén, como non podía ser doutro xeito, atópase moi presente a incompresión dos de fóra cara o xeito de falar e entenderse dos galegos, as nosas reviravoltas lingüísticas, preguntando sempre polo evidente. A praia dos afogados é unha novela agradable de ler e recomendable, pero coma segunda lectura logo de ler esta primeira, sobor de todo para coñecer o xeito de ser e de actuar dos nosos personaxes.

 

Contraportada do libro

Nunha praia de Panxón, na ría de Vigo, aparece o cadáver dun mariñeiro coas mans atadas cunha brida de plástico. Os veciños falan dun suicidio, mais as primeiras investigacións amosan unha realidade diferente que levará o inspector Leo Caldas a mergullarse no ambiente mariñeiro da vila, nun universo onde o vento funga historias de naufraxios e de heroes que venceron o mar. Despois do éxito de Ollos de auga, Domingo Villar (Vigo, 1971) volve introducir o lector nunha intriga sen acougo. Unhas pescuda policial que, en A praia dos afogados, tamén é unha esculca na memoria e nas ilusións fanadas.

Mi impresión

 

Luego de intercalar mi entrada, y lectura, anterior entre los dos libros de Domingo Villar, le toca el turno a A praia dos afogados. Esta lectura no me ha defraudado nada de nada y ciertamente que no fue un mal consejo el que me dieron cuando me recomendaron que lo leyera.

Aunque seguro que ya se ha leído mi anterior entrada de Ollos de auga, hago una breve sinopsis de los personajes, haciendo un autoplagio de lo que ya escribí:

 

Leo Caldas es un policía que recientemente dejó la relación emocional con su pareja, a la que echa de menos continuamente. Además, participa en un programa radiofónico en el que intentan ayudar a los ciudadanos a resolver los problemas cotidianos y que pueden requerir la participación de la policía, y del que, supone, a penas hay oyentes pero, a lo largo de los acontecimientos, descubre que realmente es una estrella radiofónica.

Rafael Estévez, maño, destinado en Vigo por motivo de su manera de trabajar coma policía, es un hombre corpulento que no entiende la manera de ser y de hablar de los gallegos, pero que se queda maravillado de que en Galicia, al contrario de lo que piensa la gente, hace un calor y una humidad que no se esperaba. A todo esto se le suma que vivir en una ciudad en la que todo es cuesta arriba o cuesta abajo, según se mire, hace que no pare de quejarse del clima del sur de Galicia.

En A praia dos afogados nuestros héroes intentan resolver lo que parece ser un suicidio y que, por un pequeño detalle y la intuición del inspector Caldas, podría ser un asesinato encubierto. Además, Caldas, se encuentra con una situación familiar que lo mantiene en vilo y le hace dar muchas vueltas a la cabeza respecto del poco tiempo que le dedica a su vida personal. Lo que de primeras parece ser un caso más de un marinero ahogado se va a convertir en un caso de los más complejos que tuvo que resolver nuestra pareja policial. Poco a poco se van sucediendo las pesquisas que llevan a recorrer diferentes localidades costeras gallegas: Vigo, Panxón, Neda,...

Pero lo más complejo del asunto es que cuando se están a desarrollar los acontecimientos aparece un segundo caso, también extraño y sin solución por la incompetencia policial y por la tozudez y el miedo (a alguien) que tienen los más vinculados a los dos casos: todo es silencio e idas y venidas. Los acontecimientos ligan ambos casos y sin resolver el último de ellos es imposible resolver el primero. Gracias a la niñez de Caldas y a su padre, las investigaciones avanzan hacia buen puerto y, aún así, las cosas no son comoparecen  ser, y nos sorprende el desarrollo final al que se llega.

En Ollos de augase nos muestra una visión de la ciudad de Vigo que en esta novela se ve ampliada a las localidades y alrededores de esta ciudad, dándonos a conocer la ría de Vigo desde una perspectiva marinera. También, como no podía ser de otra manera, se encuentra muy presente la incompresión de los de fuera por la manera de hablar y entenderse entre ellos los gallegos, nuesras idas y venidas lingüísticas, preguntando siempre por lo evidente. A praia dos afogados es una novela agradable de leer y recomendable, pero como segunda lectura luego de ler esta primeira, sobre todo para conocer la manera de ser y de actuar de nuestros personajes.

 

Contraportada del libro

 

«La playa de los ahogados es honda y humana... ¡Perdonen que no evite empujar hacia su lectura!»
Pilar Castro, El Cultural, El Mundo

«Una excelente novela policiaca.»
Ernesto Ayala-Dip, El Correo

Una mañana, el cadáver de un marinero es arrastrado por la marea hasta la orilla de una playa gallega. Si no tuviese las manos atadas, Justo Castelo sería otro de los hijos del mar que encontró su tumba entre las aguas mientras faenaba. Sin testigos ni rastro de la embarcación del fallecido, el lacónico inspector Leo Caldas se sumerge en el ambiente marinero del pueblo, tratando de esclarecer el crimen entre hombres y mujeres que se resisten a desvelar sus sospechas y que, cuando se deciden a hablar, apuntan en una dirección demasiado insólita. Un asunto brumoso para Caldas, que atraviesa días difíciles: el único hermano de su padre está gravemente enfermo y su colaboración radiofónica en Onda Vigo se está volviendo insoportable. Tampoco facilita las cosas el carácter impulsivo de Rafael Estévez, su ayudante aragonés, que no acaba de adaptarse a la forma de ser del inspector.

Ollos de auga (Ojos de agua)

Ollos de auga

Autor

Domingo Villar (1971)

Máis información: Galaxia de autores

Más información: Siruela

Libro

Editorial: Galaxia

Edición lida: 2010

Páxinas: 241

ISBN: 978-84-8288-927-6

Edición en castellano: Ojos de agua

Editorial: Siruela

Edición: 2010

Páginas: 187

ISBN: 978-84-7844-048-1

 

A miña impresión

Esta é, Ollos de auga, a primeira novela de Domingo Villar e, tamén, a primeira del que leo, e xa devezo por comezar có seguinte, A praia dos afogados. Este Nadal, cando andaba a merca-los libros en galego que me había traer a Bormujos, na librería Segrel da miña vila natal recomendáronme a este autor, e merquei A praia dos afogados. Xa en Pontevedra, dando un paseo polo centro da vila atopei este libro e, lendo a contraportada, vin que era o primeiro dos dous, có cal decidín mercalo e, sen dúbida, non me trabuquei na elección.

A narración vainos amosando como dous policías, o inspector Leo Caldas e o seu axudante, Rafael Estévez, tentan resolver o macabro asasinato dun saxofonista no seu apartamento, nun edificio máis que coñecido para todo aquél que teña ido algunha vez á cidade de Vigo, e sito na illa de Toralla. O asasinado, a mais de toca-lo saxofón, é mestre no conservatorio e participa nun grupo de jazz. Asemade, a súa condición sexual, tamén atópase vinculada a todo o acontecido.

Leo Caldas é un policía que recentemente deixou a súa relación emocional coa súa parella, á que bota de menos continuamente. Asemade, participa nun programa radiofónico no que tentan axudar ós cidadáns a resolve-los problemas cotiás e que poden requeri-la participación da policía, e do que, supón, apenas hai ouvintes mais, ó longo dos acontecementos, descubre que realmente é unha estrela radiofónica.

Rafael Estévez, maño, destinado en Vigo por mor do seu xeito de traballar coma policía, é un mangallón que non entende o xeito de ser e de falar dos galegos, pero que fita marabillado de que en Galicia, ó contrario do que pensa a xente, vai un calor e unha humidade que non esperaba. A todo iso, o vivir nunha cidade na que todo é costa arriba ou costa abaixo, segundo se estea abaixo ou arriba, faille que non pare de se laiar durante toda a novela do clima do sur de Galicia.

Ainda que esta parella de policías, para min, non é moi orixinal, xa que me fai lembrar a Asterix e Obelix na súa fisonomía e no seu actuar: o máis cativo sempre é o que máis reflexiona o que se debe facer e, o máis mangallón é o que actúa máis có primeiro impulso; a súa compenetración fai que ós poucos váianse resolvendo pequenas incógnitas das vidas destes personaxes e de outros personaxes secundarios a máis da grande incógnita que é o caso que os atañe.

Este é o primeiro libro dunha saga que, deica agora, só ten dous novelas, pero que apunta a que poden seguir aparecendo máis e, se están tan ben escritos coma esta narración, paga a péna lelas. Un moi bó libro, e do mellorciño destes últimos tempos.

Contraportada do libro

Na torre da illa de Toralla, en plena ría de Vigo, aparece o cadáver dun saxofonista. O asasinato, dunha crueldade e sangue frío inusitados, vai ser investigado por Leo Caldas, inspector de policía que compaxina o seu traballo na comisaría cun consultorio radiofónico. O caso desenvólvese entre o ambiente cálido e nocturno dos clubes de jazz e a atmósfera tensa e afectada dos círculos da alta burgeusía viguesa. Domingo Villar (Vigo, 1971), escritor que procede da televisión e do cinema, artella unha novela policial na que suspense, personaxes e mundo urbano están salferidos cun humor agudo e intelexente.

Mi impresión

Esta es, Ollos de auga, la primera novela de Domingo Villar y, también, la primeira de él que leo, y ya estoy ansioso por comenzar con el siguiente, A praia dos afogados. Esta Navidad, cuando andaba comprando los libros en gallego que me iba a traer a Bormujos, en la librería Segrel de mi villa natal me recomendaron a este autor, y compré A praia dos afogados. Ya en Pontevedra, dando un paseo por el centro de la ciudad encontré este libro y, leyendo la contraportada, me fijé que era el primero de los dos, por lo que decidí comprarlo y, sin duda, no me equivocé en la elección.

La narración nos va mostrando como dos policías, el inspector Leo Caldas y su ayudante, Rafael Estévez, intentan resolver un macabro asesinato de un saxofonista en su apartamento, en un edificio más que conocido para todo aquél que haya estado alguna vez en la ciudad de Vigo, y localizado en la isla de Toralla. El asesinado, además de tocar el saxofón, es profesor en el conservatorio y participa en un grupo de jazz. Además, su condición sexual, también se encuentra vinculada a todo lo sucedido.

Leo Caldas es un policía que recientemente dejó la relación emocional con su pareja, a la que echa de menos continuamente. Además, participa en un programa radiofónico en el que intentan ayudar a los ciudadanos a resolver los problemas cotidianos y que pueden requerir la participación de la policía, y del que, supone, a penas hay oyentes pero, a lo largo de los acontecimientos, descubre que realmente es una estrella radiofónica.

Rafael Estévez, maño, destinado en Vigo por motivo de su manera de trabajar coma policía, es un hombre corpulento que no entiende la manera de ser y de hablar de los gallegos, pero que se queda maravillado de que en Galicia, al contrario de lo que piensa la gente, hace un calor y una humidad que no se esperaba. A todo esto se le suma que vivir en una ciudad en la que todo es cuesta arriba o cuesta abajo, según se mire, hace que no pare de quejarse durante toda la novela del clima del sur de Galicia.

Aunque esta pareja de policías, para mi, non es muy original, ya que me hace recordar a Asterix y Obelix en su fisonomía y en su forma de actuar: el más pequeño siempre es el que más reflexiona lo que se debe hacer y, el más fortachón es el que actúa más al primer impulso; su compenetración hace que poco a poco se vayan resolviendo pequeñas incógnitas de las vidas de estos personajes y de otros personajes secundarios además de la gran incógnita que es el caso que los atañe.

Este es el primer libro de una saga que, hasta el momento, sólo tiene dos novelas, pero que apunta a que pueden seguir apareciendo mái y, si están tan bien escritos coma esta narración, merece la pena leerlas. Un muy buen libro, y de lo mejorcito de estos últimos tiempos.

Contraportada del libro

Entre el aroma del mar y de los pinos gallegos, en una torre residencial junto a la playa, un joven saxofonista de ojos claros, Luis Reigosa, ha aparecido asesinado con una crueldad que apunta a un crimen pasional. Sin embargo, el músico muerto no mantiene una relación estable y la casa, limpia de huellas, no muestra más que partituras ordenadas en los estantes y saxofones colgados en las paredes. Leo Caldas, un solitario y melancólico inspector de policía que compagina su trabajo en comisaría con un consultorio radiofónico, se hará cargo de una investigación que le llevará de la bruma del anochecer al humo de las tabernas y los clubes de jazz. A su lado está el ayudante Rafael Estévez, un aragonés demasiado impetuoso para una Galicia irónica y ambigua, e incluso demasiado impetuoso para el propio Leo, que busca entre sorbos de vino los fantasmas ocultos en los demás mientras intenta sobrevivir a los suyos. Gracias a la labor de este singular tándem Caldas-Estévez la verdad termina por aflorar, llevándonos a desentrañar el secreto que esconden los Ojos de agua.

A lúa dos Everglades

A lúa dos Everglades

Autor

   Xesús Manuel Marcos (1967)

Máis información: Blogue persoal

Libro

Editorial: Edicións Xerais de Galicia

Edición leída: 2007

Páginas: 190

ISBN: 978-84-9782-649-5

Premio Terra de Melide 2007

Idioma: Galego

A miña impresión

Ás veces a emigración, para os que a levamos nas veas -e  xa van catro cidades en tres países diferentes- e na familia -os meus devanceiros tamén o foron, incluso repetindo país- non é únicamente por mor dos cartos, do traballo, da supervivencia, senón para fuxir dun mesmo e das lembranzas máis fondas. Esto todo é o que acontece nesta obra.

Neste libro Xesús M. Marcos nárranos tres historias a priori sen vinculación algunha. Cada historia conta cun narrador máis ou menos vinculado á historia de fondo. En Bós Aires acontece unha traxedia na que morren asasinados cun ensañamento inhumano tres vellos emigrados dende a Galicia profunda. Deste caso hase encargar un policía neto de emigrante galego. A resolución do caso halle levar ós seus días de cativo e as lembranzas que tén do seu avó aflorarán durante a investigación. En Miami, levana un hospital a unha muller que non lembra nin o seu nome, logo dunha malleira brutal por mor de roubarlle na rúa. Durante a súa recuperación longa, moi longa, e esquecida polo mundo, vánselle vindo as lembranzas do que a motivou a migrar cara América dende a Galicia profunda. En Madrid, un vello que está a vivir só no piso da familia logo de que morrera a súa nai, tenta suicidarse ó pouco de coñecer ó seu máis novo veciño.

Estas tres historias que se están a intercalar no libro teñen un mesmo trasfondo, a historia dunha familia desfeita e avogada a fuxir uns dos outros, á soidade e á emigración.

Esta lectura amósanos o mellor e o peor do home. Entrelaza historias que, para nada, teñen por qué ser alleas a un mesmo e, ás veces, pódenos facer lembrar casos de algún coñecido ou de algún feito acontecido nalgures. Narración chea de morriña e saúdade.

Contraportada do libro

Antón, Dorinda e Luís, os Quintelo, tres velliños gallegos, que foran propietarios da panadería A Primavera, aparecen asasinados na súa casa de Primeira Xunta 780, no barrio bonaerense Belgrano. O mozo funcionario e escritor Andrés Leiro amiga con Manuel Eiras, un seu veciño xubilado que vive aparentemente só en Madrid dende hai varias décadas. A lúa escintilaba por riba dos Everglades, cando Aurora, que regresaba encabuxada e medosa de limpar unhas oficinas, é atacada na Down Town de Miami... A lúa dos Everglades é unha novela de intriga na que amodiño  van converxendo , baixo a banda sonora dos temas do Tamara, tres historias oi emocionantes de amores e rancores, aparentemente sen vencello entre elas, dos membros dunha familia de emigrantes galegos espallada polo mundo. Tres historias de saudades, tres relatos de exilios sentimentais escritos cunha prosa punxente e inusualmente fermosa. Unha emocionantísima novela sobre a emigración galega.

Svea Kött (carne sueca)

Svea Kött (carne sueca)

Autor

   Domingo Tabuyo (1959)

Máis información: Wikipedia

Libro

Editorial: Edicións Xerais de Galicia

Edición leída: 2011

Páginas: 159

ISBN: 978-84-9914-234-0

Idioma: Galego

A miña impresión

Este libro merqueino este Nadal, xunto con tódolos libros en galego que penso ler ó longo do ano e, por casualidades da vida, lino en Cambados, onde transcurre parte da historia.

Derrotado no personal, o persoeiro da narración atópase ante a necesidade de voltar ó traballo logo dun tempo no que estivo a coidar ó seu amor denantes de que esta finara. No profesional, o comisario Romero, aópase ante un caso policial que semella inicialmente ser un caso máis, mais logo haberase converter nunha trama internacional que non ía imaxinar.

A novela trata sobre como un policía e mailo seu equipo de traballo deben traballar contra vento e marea, incluindo contra os seus propios compañeiros de bando (incluindo a toupa que teñen entre eles mesmos). Ó mesmo tempo que se nos está a narrar as distintas accións que levan a cabo para descubri-la trama terrorista que vai dende Madrid a Vigo e dende Toledo a Barcelona, tamén estase a narrar, mixturando os capítulos, os últimos meses nos que viviu en Cambados xunto coa súa parella.

O certo é que non sei moi ben qué esperaba desta novela, mais deixoume un sabor a pouco, a que, se cadra, é un pouco branda de máis ou, seica, é que é bastante previsora, sobor de todo de cara ó final da mesma. O que si é certo é que ten tódolos ingredentes que cómpren para facer unha narración policiaca: equipo de traballo con toupa incluida, problemas no persoal do persoeiro, problemas de traballo cos compañeiros (neste caso de outro corpo policial) e unha banda de malos malísimos. Asi e todo, coido que un pode disfrutar dun bó rato namentras a está a ler.

Contraportada do libro

Sindo Romero, comisario xefe da Sección de Investigacións Especiais (SIES), era coñecido e valorado pola súa eficacia na resolución dos casos de características excepcionais e por ter unha habilidade singular, unha intuición que lle permitía casar as pezas dos entramados máis complexos aos que ninguén lles atopaba nin pés nin cabeza. Romero, mergullado nas saudades da súa Arousa, onde acaba de enterrar a un ser querido, deberá regresar decontado a Madrid para resolver o enigma que agocha o caso do asasinato da rúa Marqués de Valdeiglesias, no cruzamento de Gran Vía con Alcalá. Un escenario moi cinematográfico para o crime do "home do abrigo beixe", un tipo de mediana idade, indocumentado, que apareceu morto ao pé dunha libraría especializada en libros palestinos e de países da área de Oriente Medio. A aparición doutro cadáver, desta volta en Cambados, que levaba na carteira un recorte de periódico, fai medrar as incógnitas. Existirá algunha conexión Madrid-Arousa entre ambos dous crimes?

Filomeno, a mi pesar

Filomeno, a mi pesar

Autor

Gonzalo Torrente Ballester (1910 - 1999)

Más información: Página Oficial

Libro

Editorial: Planeta

Edición leída: 1991

Páginas: 442

ISBN: 84-320-6801-2

Premio Planeta 1988

Mi impresión

Estoy seguro que esta novela ha sido leída ya por casi todo el mundo, por muchos motivos, por su autor, porque es divertida o, simplemente, porque fue Premio Planeta (que también hay gente que sólo lee estos libros). Sea como fuere, ahora, en 2012, hace 20 años que la he leído y aún recuerdo su contenido como el primer día.

Filomeno, nuestro personaje, es una persona que vaga por el mundo arrastrando un nombre y apellidos que le van marcando, o eso cree él, allí por donde va. Nacido en una familia acomodada de principios del siglo XX, desde los primeros años se encuentra entre dos mundos parecidos y, a la vez, diferentes, como son Galicia y Portugal. El primero de ellos significa la sobriedad y seriedad por la falta de su madre y la vida con su padre; y el segundo significa la educación por su abuela y el aprendizaje (en todos los sentidos).

Su infancia, la de Filomeno, se ve marcada por Belinha, criada de su abuela portuguesa, que ejerce como su primera referencia o deseo sexual en la vida. La educación que su abuela le va imponiendo junto la muerte de su madre y la indiferencia, por momentos, de su padre, hacen de él una persona influenciable y sin una referencia clara en la vida hasta el punto de que siemrpe hay alguien, un tercero, ya sea de su familia o de otra índole, que se encarga de guiarle para evitar que los derroteros de la vida le lleven a un punto sin retorno.

Su inicio de los estudios universitarios suponen una rotura con el mundo de su niñez, que siempre añorará, y le abre los ojos de un mundo real muy diferente a lo vivido. Aparecen los primeros grandes desengaños amorosos y las primeras grandes amistades, a las que no estaba acostumbrado. El hecho de poder disponer de un dinero que le permite vivir holgadamente (Filomeno no deja de ser un señorito desde el inicio hasta el final) supone que pueda vivir experiencias no permitidas a todo el mundo y, de alguna manera, finalmente se ve obligado a que, nuevamente, haya alguien que le guíe una vez finalizados sus estudios. Sus finanzas siempre serán gestionadas por un tercero que evitará la ruina total de Filomeno. Empieza su periplo por las grandes ciudades de Europa, gracias al administrador de sus finanzas, y, también su desengaño laboral. No acomodándose a nada, nuevamente su vida se ve totalmente marcada por sus relaciones amorosas y sexuales, de tal manera que finalmente decide retornar a la tierra que le vio crecer, Galicia.

Creo que es una novela entretenida y que representa, como en todas las obras de Torrente Ballester, un mundo sexual que marca las evoluciones del personaje principal en la narración. Ante situaciones, a veces cómicas, Torrente sabe llevar el hilo de una manera correcta e inteligente que nos hace vivir cada momento del personaje como si fueramos nosotros mismos, llevándonos a la época más conflictiva que ha vivido Europa: desde principios hasta mediados del siglo XX.

Contraportada del libro

Filomeno, gallego de origen portugués por parte de s madre, es un personaje de incierta y compleja personalidad, lo cual se refleja en un nombre de pila indeseado que suena a ridículo y en el uso habitual de sus diferentes apellidos según la situación y el país en el que se encuentra. Tras estudiar Derecho en Madrid, se traslada a Londres para trabajar en un banco, es corresponsal de un periódico portigués en París y, después de residir en Portugal durante la guerra civil española, acaba volviendo a la Galicia donde nació. En el curso de estos viajes, y mientras la historia de Europa se va ensombreciendo progresivamente, Filomeno tiene experiencias de todo género que le hacen madurar y se enamora varias veces. Este itinerario personal forja la personalidad del protagonista, y constituye un hondísimo retrato que en la pluma de Gonzalo Torrente Ballester se enriquece con sugestivos matices de observación e ironía. Extraordinaria novela en la cual lo real y lo misterioso, la tragedia y el humor, el curso de una azarosa vida y la trama de la historia contemporánea se mezclan en una armoniosa síntesis de arte narrativo y verdad humana para darnos una de las grandes obras maestras de su autor.

As metamorfoses de Proteo

As metamorfoses de Proteo

Autor

   Antón Risco (1926 - 1998)

Máis información: Wikipedia

Libro

Editorial: Galaxia

Edición leída: 1989

Páginas: 252

ISBN: 84-7154-664-7

A miña impresión

En Galicia sempre dise que "habelas hainas" e eu, ainda díría máis (parafraseando a Hernández e Fernández), "habelos hóuboos... e, coido, segue a habelos".

Se cadra a máis dun resultaríalle doado comentar este libro mais a min, cústame máis do que semella. As experiencias vividas e o ir e vir de cando en vez, dinme que a cousa non trocou tanto como debería. Este libro de Risco amosa unha visión do mundo rural galego (quitando as dúas máis grandes cidades galegas o resto non deixan de seren vilas-grandes nas que todo o mundo se coñece) que atópase tan adentro que semella inextirpable. Os caciques e os seus sometidos e correlixionarios forman un complexo mapa que non é doado de traducir a hoxendía. Na novela faise unha representación esaxerada, como non podía ser de outro xeito, de ata qué punto pode chegar a ter un home. Unha narración feita con inxenio e mirando, coma no meu caso, dende fóra cara ós que viven dentro.

Paga a péna lela para ter outra visión, máis ou menos cómica e, xa digo, esaxerada, do que acontecía en pleno século XX, xa a piques de rematalo.

Contraportada do libro

As historias de don Torcuato, un cacique ourensán dos nosos días, que chega a despozar de sustancia persoal ós seus administrado, moitos dos cales, a pesar de que aparecen nesta novela como se fosen homes e mulleres dotados de vida individual, non pasan de ser metamorfoses do seu amo e señor, verdadeiro Proteo do noso tempo.

É unha novela que narra feitos situados na cidade de Ourense entre os anos 1931 e 1981. Presidida pola figura todopoderosa do cacique don Torcuato (verdadeiro Proteo do noso tempo), mela mistúranse anos e xeracións nunha simultaneidade que arromba con calquera sucesión cronolóxica dos acontecementos. A pesar de que o cacique non aparece nunca na escena, o seu poder chega ata o extremo de ir despozando ós seus administrados das súas propias personalidades. Estes, que non son máis que metamorfoses daquel principio de poder, non deixan de presentar, sen embargo, as súas problemáticas individuais. Un deles mesmo chega a inventar ó autor da novela. Como na música dodecafónica, cada personaxe é un tono que non volve soar ata que non soan tódolos demáis.

Escenas amatorias

Escenas amatorias

Autor

Gonzalo Torrente Ballester (1910 - 1999)

Más información: Página Oficial

Libro

Editorial: Planeta

Edición leída: 1995

Páginas: 245

ISBN: 84-08-01570-2

Mi impresión

La edición de este libro es una edición especial para Ducados de España y lo cierto es que no sé si se llegó a vender, pero en mi caso llegó a mis manos gracias a la empresa que hace unos años se llamaba Tabacalera, S.A..

En este libro aparecen relatos, más o menos largos, de escenas sensuales, eróticas algunas de ellas, que aparecen en distintos libros de Torrente Ballester, en concreto en 17 de sus libros. Es decir, un resumen de las escenas amatorias que aparecen en su literatura. En concreto, aparecen parte referencias a los siguientes libros:

• Javier Mariño
• El golpe de Estado de Guadalupe Limón
• La princesa durmiente va a la escuela
• El señor llega
• Donde da la vuelta el aire
• La Pascua triste
• Don Juan
• Off-side
• La saga/fuga de J. B.
• Fragmentos de Apocalipsis
• Las sombras recobradas
• Dafne y ensueños
• La isla de los jacintos cortados
• La rosa de los vientos
• Yo no soy yo, evidentemente
• Filomeno, a mi pesar
• Crónica del rey pasmado

La verdad es que el resultado de este recopilatorio es muy interesante y nos da a conocer una imagen de Torrente que, al menos, yo no había tenido en cuenta nunca, o por lo menos no me había fijado hasta el momento de leerlo. Evidentemente, no es lo mismo leer una escena amatoria en el contexto de la novela que corresponda que verlas todas juntas. Desde luego, creo que es digno de leer.

Contraportada del libro

"El amor es el tema sobre el que giran todos y cada uno de los argumentos novelísticos de Gonzalo Torrente Ballester." Así opina su hijo, Gonzalo Torrente Malvido, quien ha elaborado  una selección de textos amatorios de la obra narrativa de este prolífico autor en los que cabe observar los muy diversos aspectos que presenta esa pasión del hombre que abarca a todos los sentimientos.

Impulsos irresistibles, deslices sensuales, ensoñaciones incestuosas y pecados carnales recorren estas páginas brillantes de la literatura española que nos hablan de los gozos y las sombras del amor.

La huella del hereje

La huella del hereje

Autor

Susana Fortes (1959)

Más información: Wikipedia

Libro

Editorial: Planeta

Edición: 2011

Páginas: 284

ISBN: 978-84-08-10201-1

Mi impresión

Hace unos días estaban entrevistando a Susana Fortes en la Cadena SER y escuché que sacara un libro nuevo basado en el escenario de Santiago de Compostela (escenario de mi vida universitaria). Hasta ahora sólo había leido de ella la novela Quattrocento, luego de volver de un viaje por el norte y centro de Italia, y me dije, por qué no?. Lo compré y ahora os comento lo que me pareción. 

A veces las comparaciones son odiosas (como se suele decir), pero a los pocos días de comprar el libro y cuando comenzaba a leerlo, robaron el Códice Calixtino de la catedral de Santiago. Bien, no es que esta novela lleve una trama en la que se robe el mismo texto histórico, pero, cómo no, siendo Santiago de Compostela, las cosas tienen que comenzar en la propia catedral y, evidentemente, la iglesia y sus manuscritos son partícipes de la trama.

La novela cuenta la historia de dos peridostas y un policía que andan detrás¡s de la resolución, de manera paralela, de un crimen ocurrido en la catedral. Al mismo tiempo, de la biblioteca de la Universidade de Santiago de Compostela desaparece un manuscrito del siglo IV (el Liber Apologeticus) que fuera cedido temporalmente por la Iglesia. De trasfondo a estos crímenes, se van desilvanando una serie de historias, algunas fictícias, las vidas de los personajes, y otras no tanto, el Apostol Santiago y Prisciliano (¿son la misma persona?). Quiera que no, las dos investigaciones se entrelazan de una manera más o menos convincente y le dan un juego que hacen que la novela no resulte monótona pero sí un poco previsible de cara a los acontecimientos futuros que acontecerán.

La novela, que es de fácil lectura, nos muestra una pequeña parte de qué es y cómo es Santiago de Compostela y sus alrededores así como de su historia. Aquél que conozca o haya vivido en Santiago tendrá muchos recuerdos con las referencias que aquí se relatan. Creo, es una novela aconsejable para ler en un dia de este verano en la playa bajo la sombrilla (como fue mi caso) o tumbado en un prado debajo de un árbol. Podría darse que este libro sea el primero de una saga por escribir...

Como nota particular, y aunque no tiene que ver con la narrativa pero sí con lo que en el se haya escrito, la autora utiliza los topónimos originales, en gallego, de los nombres de los pueblos y aldeas a las que hace referencia a excepción de A Coruña (modificado por su traducción al castellano de una manera sistemática durante todo el texto) lo cual lingüísticamente me parece un error.

Contraportada del libro

El hallazgo del cadáver de una joven en la catedral de Santiago cae como un aldabonazo en la ciudad. Al mismo tiempo desaparece un manuscrito de Prisciliano, el gran hereje gallego. El subcomisario Castro se enfrenta a ambos casos con la colaboración de dos periodistas de raza: Laura Márquez, una joven becaria que llega a la ciudad huyendo de sus propios fantasmas, y Villamil, un veterano reportero medio anarcoide que ha conocido días mejores en la profesión.

Una trama de ritmo creciente en la que se cruzan ecologistas, peregrinos, profesores universitarios, tiburones de las finanzas y curas que hacen sus propias apuestas de salvación en una ciudad levítica. La huella del hereje es un adictivo thriller que insta a viajar en el tiempo y traslada la atmósfera amenazante de la mejor novela negra a las calles inolvidables de Santiago de Compostela.

O Globo de Shakespeare

O Globo de Shakespeare

Autor

Santiago Jaureguizar (1965)

Máis información: Wikipedia

Libro

Editorial: Edicións Xerais de Galicia

Edición: 2008

Páxinas: 210

ISBN: 978-84-9782-915-1

A miña impresión

A vida é puro teatro é o que semella dicirnos esta interesante novela. Poderiase dicir que Ribadeo ven a se-lo escenario que estamos a mirar nun teatro no que, o centro de atención, é o pazo no que habitan os personaxes principais da novela. Cómpre dicir que tódolos personaxes menos un semellan monicreques a ser manipulados por polo monifateiro que, ó fin e ó cabo, non é o monifateiro da novela. A novela estanos a falar de varias historias que teñen un punto común, que é o pazo, e que transcurren tranquilamente deica se produce un elemento desencadeante da traxedia que está por vir: o descubrimento do Ur-Hamlet.

A novela é de lectura rápida e xoga con Shakespeare dende o nome dos seus capítulos ata o guión que fai de espiñazo ou piar. Partindo dun guión que me semellou enxeñoso e ben levado cara o remate, se cadra vese forzado a acabar do xeito máis previsible xa que logo outro final podería dar moito máis que remexer. É a primeira lectura que fago de Jaureguizar e gustoume. 

Contraportada do libro

Un actor que soña con Shakespeare, un escritor que soña con limóns, unha muller que soña con ser correspondida polo seu home, unha vella que ficou soñando co noivo da mocidade, unha prostituta que soña con non sentirse soa e un vello que nada soña e que goza controlando os soños alleos son os personaxes de O Globo de Shakespeare. O achado do primeiro Hamlet, a obra do soño e a morte, no pazo de Ribadeo onde se relacionan, asolagará os seus soños e as súas vidas. O monifateiro Ricardo e o seu pai, o pintor Leandro, tras a tola e valleinclanesca procura do manuscrito agochado, emprenderán unha viaxe que, irremediablemente, rematará cun apoteósico final.

Diario do impostor

Diario do impostor

Autor

Héctor Carré (1960)

Máis información:  http://www.hectorcarre.com/ (en construcción). Namentras pódese obter máis información na Web do Consello da Cultura Galega)

Libro

Editorial: Edicións Xeráis de Galicia

Edición: 2007

Páxinas: 390

ISBN: 978-84-9782-539-9

A miña impresión
Hai unhas semanas estiven de viaxe pola miña vila natal e aproveitei para mercar algún que outro libro en galego, xa que logo en Sevilla é unha miguiña complicado. Entre os que merquei atópase Diario do impostor, de Héctor Carré, que me chamou a atención por ter unha temática diferente ás que tiña lido deica agora.

Como ben digo, esta novela trata dun tema do que deica agora nunca lera nin tivera interese algún máis alá de ir de cando en vez ó cinema a veren algunha ca outra película.


O personaxe é un rapaz informático ó que se lle transforma a vida nunha noite de ligue e copas na que, avergoñado de non ter un traballo o suficentemente interesante coma para mencionarlle ás rapazas, invéntase a historia de que é un director de cine novel. Esta tropelía dá coma resultado algo totalmente inesperado; no canto de podérense deitar coa rapaza que está a ligar, esta ofrécelle dirixir unha película. Neste intre, e ós poucos, o egocentrismo apodérase del e comezan unha serie de peripecias, algunha dela bastante forzada, que fai que a novela fágase máis ou menos entretida.


Afondando na miña opinión, a novela marca diferentes tempos que fai que teña momentos nos que se fai unha descrición minuciosa dos traballos que se teñen que facer para rodar unha película, e outros momentos que, sobor de todo no final, pásase moi por riba, con moita velocidade. Dá a sensación de que o final do libro, en parte esperado e en parte non, atópase moi forzado para remata-la novela.


Dende logo, esta novela semella ser moi crítica con todo o que se move ó redor do cinema e, se cadra, a experiencia de Héctor Carré neste sector, levoulle a escribir o que escribiu. Novela entretida.

Contraportada do libro
Onofre García é un rapaz que se resiste a deixar de ser adolescente. Traballa nunha empresa de informática e un día, intentando impresionar a unha moza, asegura que é director de cine. O incidente provoca un cambio radical na súa vida, porque a moza resulta ser produtora cinematográfica e Onofre recibe unha oferta para dirixir unha película. Sen pensalo dúas veces, acepta e comeza a vivir como un impostor, tratando de aprender, en directo, os segredos da pantalla. Para saír airoso vese obrigado a disimular e enfrontarse a produtores, guionistas, axudantes de fotografía, actores, montadores, músicos, etc. Diario do impostor é unha novelatrepidante que oscila entre a intriga e a comicidade, e ofrece un repaso do mundo do cine e a gravación dunha película desde os ollos dun neófito que aprende, a golpes, as leccións máis importantes.

Código morse

Código morse

Autor

Xavier Alcalá (1947)

Máis información: Wikipedia

Libro

Editorial: Edicións Xeráis de Galicia

Edición: 1996

Páxinas: 276

ISBN: 84-7507-984-9

A miña impresión
Ben certo é que devezo polos libros de Xavier Alcalá, así que haberán máis entradas no futuro deste espléndido escritor.

Desta volta, ó contrario ca nas outras entradas, hei pór un párrafo do limiar (escrito por Xosé A. Ponte Far) do libro. Coido con esta introducción pouco máis hai que dicir.


"... Código morse recolle o intento  persistente de desvela-lo misterio que encerra entre as súas paredes e a historia do pazo do Rosario, pertencente á familia Tizón-Rocha, que funde a súa silueta granítica co verdor dos piñeiros e dos prados, e coa placidez das augas da fermosa ría de Ferrol..."

 "... Outra nota salientable de Código morse é a linguaxe rica, creativa, fluída e auténtica que o autor emprega na súa redacción..."

Unha moi boa lectura, e moi aconsellable.

Contraportada do libro
O Lolo virouse na cadeira e consultou coa vista á mai; que procurou algo no peito e acercouse a min, mansamente, para deixar sobre a mesa o obxecto de loucuras e crimes.

Alí estaba, por fin, a píntega de ouro coas súas manchas simuladas e os ollos fulgurantes de rubí.

Collina e observeina en detalle, asombrándome da frialdade con que o facía, como se non importasen anos de vida e cavilacións cerca dela. Na barriga tiña, enmascarados, puntos e raias da mensaxe en clave...

Caldo de mares para homes libres

Caldo de mares para homes libres

Autor

J. Ángel Xesteira Pazos (1946)

Máis información: Contos de Xesteira e Blog-Up

Libro

Editorial: Edicións Xeráis de Galicia

Edición: 2003

Páxinas: 244

ISBN: 84-9782-012-6

A miña impresión

Este libro lino hai un tempo e o certo é que gustoume, e moito.

Narración que fala do mar, dos mariñeiros, dos piratas, das relacións entre pobos tan distintos e tan achegados coma os que hai nas costas Atlánticas galega-portuguesa e caribeñas. Vivi-lo mar, iso é o que transmite esta novela.

Contraportada do libro

O Santa Lilaina, un cliper portugués de feitoría

americana, navegaba de bolina con tódalas velas inchadas como se estivesen preñadas do vento alisio. Procedía de Lisboa e levaba á Habana mercadorías e pasaxe. Na ponte de mando, ó socaire dun pendello de lona, dous homes falan moi preto do temoneiro, que mantiña o rumbo coa roda do leme amarrada, marcando a liña que lle mandaba a bitácora. Dous homes que adaptaran o ritmo das súas vidas ó propio do mar e da navegación de vela, que non se guía máis que polos fenómenos da natureza. Un, a quen unha cicatriz lle partía a cara e o deixaba convertido en cíclope dun só ollo, é o capitán, o portugués Nuno de Alencastre. O outro, que confesa ter sido cociñeiro de buques corsarios, filibusteiros e negreiros, é un fillo das terras de Soutomaior, Amaro Piñeiro, o Padiola, o creador e divulgador de moitos pratos que hoxe se coñecen no Caribe e noutras terras como comida popular.

Caldo de mares para homes libres é unha novela de intenso alento narrativo, onde se mestura sabiamente a aventura, a gastronomía e as peripecias dun tempo que pasou, aquel no que algúns homes navegaban nun mar libre, en pé de igualdade cos demais homes libres, en loita aberta con quen intentara poñerlles muros no océano. Unha importante novela galega do mar, impregnada de sabor tropical e cosmopolita, que recupera a esquecida memoria dos irmáns da costa que navegaron baixo a bandeira negra da liberdade.