viernes, 17 de febrero de 2012

Ollos de auga (Ojos de agua)

Ollos de auga
Autor
Domingo Villar (1971)
Máis información: Galaxia de autores
Más información: Siruela

Libro
Editorial: Galaxia
Edición lida: 2010
Páxinas: 241
ISBN: 978-84-8288-927-6

Edición en castellano: Ojos de agua
Editorial: Siruela
Edición: 2010
Páginas: 187
ISBN: 978-84-7844-048-1
 

A miña impresión

Esta é, Ollos de auga, a primeira novela de Domingo Villar e, tamén, a primeira del que leo, e xa devezo por comezar có seguinte, A praia dos afogados. Este Nadal, cando andaba a merca-los libros en galego que me había traer a Bormujos, na librería Segrel da miña vila natal recomendáronme a este autor, e merquei A praia dos afogados. Xa en Pontevedra, dando un paseo polo centro da vila atopei este libro e, lendo a contraportada, vin que era o primeiro dos dous, có cal decidín mercalo e, sen dúbida, non me trabuquei na elección.

A narración vainos amosando como dous policías, o inspector Leo Caldas e o seu axudante, Rafael Estévez, tentan resolver o macabro asasinato dun saxofonista no seu apartamento, nun edificio máis que coñecido para todo aquél que teña ido algunha vez á cidade de Vigo, e sito na illa de Toralla. O asasinado, a mais de toca-lo saxofón, é mestre no conservatorio e participa nun grupo de jazz. Asemade, a súa condición sexual, tamén atópase vinculada a todo o acontecido.

Leo Caldas é un policía que recentemente deixou a súa relación emocional coa súa parella, á que bota de menos continuamente. Asemade, participa nun programa radiofónico no que tentan axudar ós cidadáns a resolve-los problemas cotiás e que poden requeri-la participación da policía, e do que, supón, apenas hai ouvintes mais, ó longo dos acontecementos, descubre que realmente é unha estrela radiofónica.

Rafael Estévez, maño, destinado en Vigo por mor do seu xeito de traballar coma policía, é un mangallón que non entende o xeito de ser e de falar dos galegos, pero que fita marabillado de que en Galicia, ó contrario do que pensa a xente, vai un calor e unha humidade que non esperaba. A todo iso, o vivir nunha cidade na que todo é costa arriba ou costa abaixo, segundo se estea abaixo ou arriba, faille que non pare de se laiar durante toda a novela do clima do sur de Galicia.

Ainda que esta parella de policías, para min, non é moi orixinal, xa que me fai lembrar a Asterix e Obelix na súa fisonomía e no seu actuar: o máis cativo sempre é o que máis reflexiona o que se debe facer e, o máis mangallón é o que actúa máis có primeiro impulso; a súa compenetración fai que ós poucos váianse resolvendo pequenas incógnitas das vidas destes personaxes e de outros personaxes secundarios a máis da grande incógnita que é o caso que os atañe.

Este é o primeiro libro dunha saga que, deica agora, só ten dous novelas, pero que apunta a que poden seguir aparecendo máis e, se están tan ben escritos coma esta narración, paga a péna lelas. Un moi bó libro, e do mellorciño destes últimos tempos.

Contraportada do libro

Na torre da illa de Toralla, en plena ría de Vigo, aparece o cadáver dun saxofonista. O asasinato, dunha crueldade e sangue frío inusitados, vai ser investigado por Leo Caldas, inspector de policía que compaxina o seu traballo na comisaría cun consultorio radiofónico. O caso desenvólvese entre o ambiente cálido e nocturno dos clubes de jazz e a atmósfera tensa e afectada dos círculos da alta burgeusía viguesa. Domingo Villar (Vigo, 1971), escritor que procede da televisión e do cinema, artella unha novela policial na que suspense, personaxes e mundo urbano están salferidos cun humor agudo e intelexente.

Mi impresión

Esta es, Ollos de auga, la primera novela de Domingo Villar y, también, la primeira de él que leo, y ya estoy ansioso por comenzar con el siguiente, A praia dos afogados. Esta Navidad, cuando andaba comprando los libros en gallego que me iba a traer a Bormujos, en la librería Segrel de mi villa natal me recomendaron a este autor, y compré A praia dos afogados. Ya en Pontevedra, dando un paseo por el centro de la ciudad encontré este libro y, leyendo la contraportada, me fijé que era el primero de los dos, por lo que decidí comprarlo y, sin duda, no me equivocé en la elección.

La narración nos va mostrando como dos policías, el inspector Leo Caldas y su ayudante, Rafael Estévez, intentan resolver un macabro asesinato de un saxofonista en su apartamento, en un edificio más que conocido para todo aquél que haya estado alguna vez en la ciudad de Vigo, y localizado en la isla de Toralla. El asesinado, además de tocar el saxofón, es profesor en el conservatorio y participa en un grupo de jazz. Además, su condición sexual, también se encuentra vinculada a todo lo sucedido.

Leo Caldas es un policía que recientemente dejó la relación emocional con su pareja, a la que echa de menos continuamente. Además, participa en un programa radiofónico en el que intentan ayudar a los ciudadanos a resolver los problemas cotidianos y que pueden requerir la participación de la policía, y del que, supone, a penas hay oyentes pero, a lo largo de los acontecimientos, descubre que realmente es una estrella radiofónica.

Rafael Estévez, maño, destinado en Vigo por motivo de su manera de trabajar coma policía, es un hombre corpulento que no entiende la manera de ser y de hablar de los gallegos, pero que se queda maravillado de que en Galicia, al contrario de lo que piensa la gente, hace un calor y una humidad que no se esperaba. A todo esto se le suma que vivir en una ciudad en la que todo es cuesta arriba o cuesta abajo, según se mire, hace que no pare de quejarse durante toda la novela del clima del sur de Galicia.

Aunque esta pareja de policías, para mi, non es muy original, ya que me hace recordar a Asterix y Obelix en su fisonomía y en su forma de actuar: el más pequeño siempre es el que más reflexiona lo que se debe hacer y, el más fortachón es el que actúa más al primer impulso; su compenetración hace que poco a poco se vayan resolviendo pequeñas incógnitas de las vidas de estos personajes y de otros personajes secundarios además de la gran incógnita que es el caso que los atañe.

Este es el primer libro de una saga que, hasta el momento, sólo tiene dos novelas, pero que apunta a que pueden seguir apareciendo mái y, si están tan bien escritos coma esta narración, merece la pena leerlas. Un muy buen libro, y de lo mejorcito de estos últimos tiempos.

Contraportada del libro

Entre el aroma del mar y de los pinos gallegos, en una torre residencial junto a la playa, un joven saxofonista de ojos claros, Luis Reigosa, ha aparecido asesinado con una crueldad que apunta a un crimen pasional. Sin embargo, el músico muerto no mantiene una relación estable y la casa, limpia de huellas, no muestra más que partituras ordenadas en los estantes y saxofones colgados en las paredes. Leo Caldas, un solitario y melancólico inspector de policía que compagina su trabajo en comisaría con un consultorio radiofónico, se hará cargo de una investigación que le llevará de la bruma del anochecer al humo de las tabernas y los clubes de jazz. A su lado está el ayudante Rafael Estévez, un aragonés demasiado impetuoso para una Galicia irónica y ambigua, e incluso demasiado impetuoso para el propio Leo, que busca entre sorbos de vino los fantasmas ocultos en los demás mientras intenta sobrevivir a los suyos. Gracias a la labor de este singular tándem Caldas-Estévez la verdad termina por aflorar, llevándonos a desentrañar el secreto que esconden los Ojos de agua.

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...