sábado, 25 de febrero de 2012

Yo, mi, me... contigo

Yo, mi, me... contigo
Autor
David Safier (1966)
Más información: Wikipedia
Traducción
Lidia Álvarez Grifoll
Libro
Editorial: Seix Barral
Edición: noviembre 2011
Páginas: 299
ISBN 978-84-322-0941-3



Mi impresión

Este es el tercer libro de David Safier que leo y comento, luego de haberlo hecho, por este orden, con Jesús me quiere, y Maldito karma. Yo, mi, me... contigo sigue la misma línea que los anteriores, con un humor muy particular.

Para esta narración la propuesta se basa en cómo una mujer desesperada e inconformista consigo misma en casi todos los aspectos de su vida, amor, trabajo y físico, se encuentra en una situación extravagante para poder recuperar a su antigua pareja que, para su desgracia, se va a casar con su antigua rival por su amor. A partir de aquí se desarrolla una cantidad de situaciones que, ni al más variopinto, se le ocurriría realizar. Después de asistir a una sesión de circo descubre que uno de los integrantes del mismo es, o parece, un farsante, por lo que, sin quererlo, decide comprobar si, realmente, esto es así. Esta prueba le llevará, a nuestra protagonista, a un pasado no esperado y, también, a compartir cuerpo con un hombre muy especial. Viviendo en el pasado, en un cuerpo de hombre que, además, sigue manteniendo el alma de ese hombre, debe descubrir su verdadero amor. Los personajes se repiten, en distinta época, pero con los mismos problemas.

Toda la narración gira entorno al amor por terceros (pareja e hijos) y el amor por uno mismo, pero aunque, inicialmente pueda ser algo pastelero, lo cierto es que se hace de una manera divertida y entretenida. Para quél o aquélla que le guste David Safier, aquí se nota su pluma en todo momento y, a mi, en particular, a veces me ha parecido repetitivo, pero no por ello dejas de leer el libro. Vale para pasarse un buen rato leyendo... aunque a mi me sigue gustando más Jesús me quiere

Contraportada del libro 

Ya es bastante difícil que un hombre y una mujer compartan la vida. Pero cuando un hombre y una mujer tienen que compartir además el mismo cuerpo, el caos es completo...
Rosa busca soluciones para su corazón roto. Un día, mediante hipnosis, es transportada al pasado, con tan mala fortuna que se ve transformada en un caballero que está a punto de batirse en duelo. Estamos en el año 1594, y ese hombre se llama William Shakespeare. Rosa no podrá volver al presente hasta que descubra qué es el verdadero amor, y para lograrlo sólo cuenta con la ayuda de un Shakespeare enamoradizo que odia sentirse controlado por una mujer. Mientras discuten entre elloscompartiendo un mismo cuerpo, se darán cuenta de que antes de poder amar a alguien deben aprender a quererse a sí mismos.

David Safier vuelve a endulzarnos la vida con esta comedia cuya lectura provoca un sinfín de carcajadas con su particular filosofía del amor: "Yo, mi, me... contigo es todavía más divertido, agudo y sorprendente... Safier logra unir una dosis de diversión y sentimiento en un género nuevo", Literaturmarket.info.

viernes, 17 de febrero de 2012

Ollos de auga (Ojos de agua)

Ollos de auga
Autor
Domingo Villar (1971)
Máis información: Galaxia de autores
Más información: Siruela

Libro
Editorial: Galaxia
Edición lida: 2010
Páxinas: 241
ISBN: 978-84-8288-927-6

Edición en castellano: Ojos de agua
Editorial: Siruela
Edición: 2010
Páginas: 187
ISBN: 978-84-7844-048-1
 

A miña impresión

Esta é, Ollos de auga, a primeira novela de Domingo Villar e, tamén, a primeira del que leo, e xa devezo por comezar có seguinte, A praia dos afogados. Este Nadal, cando andaba a merca-los libros en galego que me había traer a Bormujos, na librería Segrel da miña vila natal recomendáronme a este autor, e merquei A praia dos afogados. Xa en Pontevedra, dando un paseo polo centro da vila atopei este libro e, lendo a contraportada, vin que era o primeiro dos dous, có cal decidín mercalo e, sen dúbida, non me trabuquei na elección.

A narración vainos amosando como dous policías, o inspector Leo Caldas e o seu axudante, Rafael Estévez, tentan resolver o macabro asasinato dun saxofonista no seu apartamento, nun edificio máis que coñecido para todo aquél que teña ido algunha vez á cidade de Vigo, e sito na illa de Toralla. O asasinado, a mais de toca-lo saxofón, é mestre no conservatorio e participa nun grupo de jazz. Asemade, a súa condición sexual, tamén atópase vinculada a todo o acontecido.

Leo Caldas é un policía que recentemente deixou a súa relación emocional coa súa parella, á que bota de menos continuamente. Asemade, participa nun programa radiofónico no que tentan axudar ós cidadáns a resolve-los problemas cotiás e que poden requeri-la participación da policía, e do que, supón, apenas hai ouvintes mais, ó longo dos acontecementos, descubre que realmente é unha estrela radiofónica.

Rafael Estévez, maño, destinado en Vigo por mor do seu xeito de traballar coma policía, é un mangallón que non entende o xeito de ser e de falar dos galegos, pero que fita marabillado de que en Galicia, ó contrario do que pensa a xente, vai un calor e unha humidade que non esperaba. A todo iso, o vivir nunha cidade na que todo é costa arriba ou costa abaixo, segundo se estea abaixo ou arriba, faille que non pare de se laiar durante toda a novela do clima do sur de Galicia.

Ainda que esta parella de policías, para min, non é moi orixinal, xa que me fai lembrar a Asterix e Obelix na súa fisonomía e no seu actuar: o máis cativo sempre é o que máis reflexiona o que se debe facer e, o máis mangallón é o que actúa máis có primeiro impulso; a súa compenetración fai que ós poucos váianse resolvendo pequenas incógnitas das vidas destes personaxes e de outros personaxes secundarios a máis da grande incógnita que é o caso que os atañe.

Este é o primeiro libro dunha saga que, deica agora, só ten dous novelas, pero que apunta a que poden seguir aparecendo máis e, se están tan ben escritos coma esta narración, paga a péna lelas. Un moi bó libro, e do mellorciño destes últimos tempos.

Contraportada do libro

Na torre da illa de Toralla, en plena ría de Vigo, aparece o cadáver dun saxofonista. O asasinato, dunha crueldade e sangue frío inusitados, vai ser investigado por Leo Caldas, inspector de policía que compaxina o seu traballo na comisaría cun consultorio radiofónico. O caso desenvólvese entre o ambiente cálido e nocturno dos clubes de jazz e a atmósfera tensa e afectada dos círculos da alta burgeusía viguesa. Domingo Villar (Vigo, 1971), escritor que procede da televisión e do cinema, artella unha novela policial na que suspense, personaxes e mundo urbano están salferidos cun humor agudo e intelexente.

Mi impresión

Esta es, Ollos de auga, la primera novela de Domingo Villar y, también, la primeira de él que leo, y ya estoy ansioso por comenzar con el siguiente, A praia dos afogados. Esta Navidad, cuando andaba comprando los libros en gallego que me iba a traer a Bormujos, en la librería Segrel de mi villa natal me recomendaron a este autor, y compré A praia dos afogados. Ya en Pontevedra, dando un paseo por el centro de la ciudad encontré este libro y, leyendo la contraportada, me fijé que era el primero de los dos, por lo que decidí comprarlo y, sin duda, no me equivocé en la elección.

La narración nos va mostrando como dos policías, el inspector Leo Caldas y su ayudante, Rafael Estévez, intentan resolver un macabro asesinato de un saxofonista en su apartamento, en un edificio más que conocido para todo aquél que haya estado alguna vez en la ciudad de Vigo, y localizado en la isla de Toralla. El asesinado, además de tocar el saxofón, es profesor en el conservatorio y participa en un grupo de jazz. Además, su condición sexual, también se encuentra vinculada a todo lo sucedido.

Leo Caldas es un policía que recientemente dejó la relación emocional con su pareja, a la que echa de menos continuamente. Además, participa en un programa radiofónico en el que intentan ayudar a los ciudadanos a resolver los problemas cotidianos y que pueden requerir la participación de la policía, y del que, supone, a penas hay oyentes pero, a lo largo de los acontecimientos, descubre que realmente es una estrella radiofónica.

Rafael Estévez, maño, destinado en Vigo por motivo de su manera de trabajar coma policía, es un hombre corpulento que no entiende la manera de ser y de hablar de los gallegos, pero que se queda maravillado de que en Galicia, al contrario de lo que piensa la gente, hace un calor y una humidad que no se esperaba. A todo esto se le suma que vivir en una ciudad en la que todo es cuesta arriba o cuesta abajo, según se mire, hace que no pare de quejarse durante toda la novela del clima del sur de Galicia.

Aunque esta pareja de policías, para mi, non es muy original, ya que me hace recordar a Asterix y Obelix en su fisonomía y en su forma de actuar: el más pequeño siempre es el que más reflexiona lo que se debe hacer y, el más fortachón es el que actúa más al primer impulso; su compenetración hace que poco a poco se vayan resolviendo pequeñas incógnitas de las vidas de estos personajes y de otros personajes secundarios además de la gran incógnita que es el caso que los atañe.

Este es el primer libro de una saga que, hasta el momento, sólo tiene dos novelas, pero que apunta a que pueden seguir apareciendo mái y, si están tan bien escritos coma esta narración, merece la pena leerlas. Un muy buen libro, y de lo mejorcito de estos últimos tiempos.

Contraportada del libro

Entre el aroma del mar y de los pinos gallegos, en una torre residencial junto a la playa, un joven saxofonista de ojos claros, Luis Reigosa, ha aparecido asesinado con una crueldad que apunta a un crimen pasional. Sin embargo, el músico muerto no mantiene una relación estable y la casa, limpia de huellas, no muestra más que partituras ordenadas en los estantes y saxofones colgados en las paredes. Leo Caldas, un solitario y melancólico inspector de policía que compagina su trabajo en comisaría con un consultorio radiofónico, se hará cargo de una investigación que le llevará de la bruma del anochecer al humo de las tabernas y los clubes de jazz. A su lado está el ayudante Rafael Estévez, un aragonés demasiado impetuoso para una Galicia irónica y ambigua, e incluso demasiado impetuoso para el propio Leo, que busca entre sorbos de vino los fantasmas ocultos en los demás mientras intenta sobrevivir a los suyos. Gracias a la labor de este singular tándem Caldas-Estévez la verdad termina por aflorar, llevándonos a desentrañar el secreto que esconden los Ojos de agua.

sábado, 11 de febrero de 2012

El ángel sombrío

El ángel sombrío
Autor
Mika Waltari (1908-1979)
Más información: Wikipedia

Traductor
J. A. González

Introducción
Jacinto Antón

Libro
Título original: Johannes Angelos
Editorial: Círculo de Lectores
Edición leída: 1994
Páginas: 394
ISBN: 84-226-4751-6

Mi impresión

Esta semana me ha sido imposible leer una sola página del libro que he empezado, y no porque el libro me eche para atrás, todo lo contrario, pero hay semanas laborales que me agotan y, aún teniendo algo de tiempo, lo único que me apetece es atender a otra de mis aficciones: las plantas. Así que, de esta manera, esta entrada va a ser sobre uno de los libros que ya he leido hace un tiempo (no tanto como la edición del mismo), pero que creo debe y tiene que tener un espacio en este blog de libros: El ángel sombrío, de Mika Waltari.

Ya lo comenté en el otro libro de Waltari que puse en el blog y, por hacer memoria, indicar que es para mi uno de los grandes escritores que he leido. Con creces, también, uno de los mejores narradores de novela histórica de todos los tiempos.

La narración de este libro aparenta un diario personal que, por días, nos va contando cómo el sultán turco Mohamed II avanza de manera inexorable hacia la conquista del reducto del antiguo y antes gran imperio bizantino. Ya reducido a una extensión de la ciudad de Constantinopla y poca más extensión. En la gran ciudad del imperio se van sucediendo las noticias de este avance y, por lo tanto, la población se empieza a inquietar y sus gobernantes, con Constantino a la cabeza, empiezan a tomar medidas desesperadas.

Nuestro personaje, Giovanni, empieza a anotar todo lo que sucede y, debido a su estado social, nos narra qué decisiones son las que se ejecutan para evitar el colapso final, la cluadicación. Asesinatos, venganzas y rivalidades salen a escena y el propio Giovanni se ve afectado por las mismas. En paralelo, también se va anotando en el diario las noticias que llegan de lo que va sucediendo fuera de la gran ciudad. Nuestro personaje y su mujer, Ana, viven conjuntamente los últimos momentos.

Como última esperanza surge la posibilidad de que los reinos de occidente ayuden a Constantinopla a mantenerse como referencia de la cristiandad y muro contenedor del imperio otomano pero, finalmente, la falta de efectivos y los cañones turcos acaban por hacer que la ciudad ceda ante lo inevitable. El gran imperio turco avanza de manera imparable hacia Europa, conquistando todos los territorios existentes hasta el Rhin.

El epílogo de la narración lo realiza una persona distinta que nos cuenta cómo han sido los últimios momentos de Giovanni con el emperador otomano ya en Constantinopla.

En general las novelas históricas me gustan, y algunas mucho, pero creo que hay libros y libros, porque no sólo se trata de narrar un hecho ambientado en una época más o menos remota, sino que hace falta una gran maestría para hacernos sentir como parte de los acontecimientos o ponernos en el papel del personaje principal. Waltari, en esta novela ha sabido hacernos partícipes de quién es y cómo se siente Giovanni ante una situación desesperada...

Contraportada del libro

A principios de 1453, se inicia el asedio de la ciudad de Constantinopla por parte de las tropas turcas. Atrapada entre dos mundos, frontera entre Oriente y Occidente, la ciudad se debate por encontrar su propia Historia, ante un Destino que avanza inexorable.

12 de diciembre de 1452, Giovanni Angelos, de cuarenta anños, quien "ya había conocido mucho y vivido varias vidas", es testigo excepcional de la firma del tratado por el que se cumple un viejo sueño acariciado durante siglos: la unión de la Iglesia occidental y la oriental, el acatamiento de la Iglexia ortodoxa al Papa. Pero ese tratado no es sino una maniobra más del Emperador por intentar conseguir refuerzos con los que defender la ciudad de Constantinopla, frontera entre dos mundos. Escrita en forma de memorias, la novela recrea los cinco meses de asedio que sufrió Constantinopla antes de ser conquistada por las tropas turcas. Demostrando un excepcional nivel de dramatismo narrativo, Mika Waltari ha conseguido escribir un texto que cumple sobradamente los objetivos de una novela histórica pero, también, los de toda gran novela escrita con pasión. 

El ángel sombrío es el desesperado testimonio de un tiempo de crisis, de miedo, de anhelos, de traiciones, pactos y alianzas que superan y devoran cruelmente a aquellos que los diseñaron, y que acaban estallando en una terrible batalla, en el asalto final, orgía de sangre, fuego y destrucción, como una derrota más ante el Destino.

viernes, 3 de febrero de 2012

Obabakoak

Obabakoak
Autor
Bernardo Atxaga (1951)
Más información: Página Oficial

Libro
Editorial: Alfaguara
Edición leída: 2007
Páginas: 373
ISBN: 978-84-204-7136-5
Premio Euskadi (1989)
Premio de la Crítica (1989)
Prix Millepages (1989)
Premio Nacional de Narrativa (1989)

Mi impresión

Había oído hablar de este libro pero no me creía lo que escuchaba y, sinceramente, es una maravilla. Pocos libros como este me hacen recordar aquellos tiempos ya olvidados.
 
No sabría como tildar esta narración, si como un conjunto de cuentos que, unidos con gran maestría, nos hace directamente soñar con un mundo ya pasado, o como una narración en la que no existe un único personaje, sino que, si nos ponemos en un plano superior y enfocamos con unos prismáticos, dependiendo del enfoque que hagamos podemos observar a uno u otro habitante de Obaba, viendo lo que hace y como lo hace, en definitiva, viendo como transcurre su vida en un periodo de tiempo dado.
 
Los habitantes de Obaba nos muestran cómo son, cómo viven y cómo se relacionan con los demás. En la narración de un primer amor en que la candidez de un adolescente nos hace recordar en cómo nosotros mismos hemos vivido una sensación ya irrepetible; en la experiencia de alguien que, para evadirse de su vida rutinaria se va a Obaba a reencontrarse con sigo mismo y se encuentra con la soledad del recién llegado para acabar recordando, una vez retornado a su lugar de origen, la amistad de los vecinos que ha dejado atrás; o, también, en la relación entre dos amigos que en el viaje de retorno a Obaba van contando y escuchando cuentos de ellos o de otros; Atxaga hace una narración tan natural, tan real, que nos mete en el libro que hasta se nota la candidez de cada uno de los personajes y nos hace pensar que en nosotros mismos aún hay una parte en la que seguimos siendo niños, seguimos siendo unas personas ingenuas y felices y que, para ello, sólo se necesita disfrutar de una carta (enviada o recibida) o de una buena conversación o de un paseo o, simplemente, de una esperanza que está ahí, en nosotros, y que sólo debemos encontrarla.
 
Sí, este libro me ha hecho más niño, más cándido, más inocente, más ingenuo, más crédulo... me ha hecho más feliz. Hago mías unas palabras de la contraportada: leerlo es un placer. Totalmente recomendable.

Contraportada del libro

Obabakoak reúne las apasionantes historias de los habitantes del territorio de Obaba: el profesor de geografía que recuerda su extraña relación amorosa con una chica que sólo conoce en sus cartas, la joven maestra que tiene que aprender a combatir la soledad a lo largo de un frío invierno, la relación de un canónigo con un niño perdido en el bosque, el escritor que da un giro a su vida cuando descubre un detalle asombroso en la ampliación de una vieja foto de la escuela...
 
Bernardo Atxaga hila con maestría todas estas historias, y las que nos cuentan sus personajes, para celebrar el poder de la palabra: las viejas cartas donde se consignan los secretos y las confesiones más íntimas, los recuerdos, los libros que nos llevan a otros lugares -las frías calles de Hamburgo, los verdes prados de Euskadi, la selva de la Amazonía- y que nos tienden una mano para rescatarnos de la soledad.
 
"Obabakoak es pura literatura."
Basler Zeitung
 
"Una obra delicada, brillante y fresca."
The Observer
 
"El centro de lo más novedoso y excitante que ofrece la literatura europea de nuestros días. Hay humor, ironía, magia, misterio y un lenguaje poético magistral. Leerlo es un placer"
Publishing News
 
"Su enorme variedad y su mezcla única de posibilidades genéricas lo apartan de casi todo dentro de la narrativa. Sus páginas recrean un mundo nuevo y fresco con una originalidad poco común en la literatura española contemporánea."
The New York Times
 
"Los relatos engastados por el narrador son por sí solos pequeñas obras maestras. Hay humor y una ironía más mordaz que hriente; un libro entretenido que nunca llega a ser superficial."
The Times Literary Supplements
 
"Las cuestiones que plantea son universales, y el tiempo es indefinido. Las historias son sorprendentemente frescas y se combinan de maravilla. Atxaga mantiene la atención con su fina destreza, con el total control que muestra mientras nos guía a través de este juego de la oca."
The independent
 
"Obabakoak es un libro tan sorprendente y familiar como esas galerías de espejos de las ferias que proyectan hasta el infinito nuestro rostro divertido, sorprendido, asustado."
Télérama
 
"Su narrativa conserva en todo momento la capacidad de sorprender y encantar."
Il Manifesto
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...